Niet vergeten: Walter Kouw

[gielSleutelbeheerder]

[i]“Ik weet nog goed dat ik, voordat ik naar Mayrhofen vertrok, gewaarschuwd werd door een andere verslaafde snowboarder. Hij vertelde: Het enige nadeel van een seizoen doen is dat 1 nooit genoeg is. … Ik zit nu met kippenvel op mijn rug dit laatste report te tikken. Het appartement is bijna leeg. De pistes zijn uitgestorven. Hierbinnen klinkt het hol, doods. Het is over.. We moeten naar huis..”[/i]

Bovenstaande schreef Walter bijna 10 jaar geleden in april 2004 voor Ultimate-snowboarding.com. Het was het einde van ons eerste seizoen in de sneeuw, een half jaar lang in Mayrhofen en het was geweldig. We waren de laatste 2 die nog een paar dagen in het appartement rond hingen, nadat de liften al dicht waren en iedereen al lang was vertrokken. Het leek wel een spookdorp. Met de trein gingen we terug naar Nederland en in Arnhem kochten we onze eerste frikandel in een half jaar, maar blij werden we er niet echt van. Op dat moment wilde we alleen maar terug.

De waarschuwing was dus correct, want in december 2004 kwamen we terug voor de tweede ronde. De zomer werkte we om alles te kunnen betalen en we huurde hetzelfde appartement, maar met andere huisgenoten. Tijdens de zomer gingen we naar Les 2 Alpes en ieder weekend 2 dagen indoor snowboarden om nog een beetje op temperatuur te blijven. Maar toen we in december het nog groene Zillertal inreden kwamen we thuis.

Het seizoen ging verder waar het vorige was gestopt; het was vertrouwd, maar toch een beetje anders. We maakten vooral veel plezier en gingen dagelijks snowboarden. Maar we hadden het ook over studies, of werk na dit seizoen. Ik was in de zomer bij snowboardwinkel Down Town begonnen en knutselde ’s avonds wat aan hun website en Walter was snowboardleraar en reisleider voor Saiko en dacht mee over de overname van Gasthof Zillertal. We wilde ooit wel een serieuze baan, maar voorlopig toch vooral blijven snowboarden.

In 2 jaar tijd maakte we meer uren op de pistes, in de poeder en in het park dan de meeste Nederlanders in hun hele leven doen. We waren niet overdreven getalenteerd, maar dat maakte de lol er niet minder op en slecht waren we zeker niet. Daarnaast kende we na 2 jaar het gebied op ons duimpje, kregen korting en gratis drankjes in de snowboardwinkels en hadden al het materiaal dat we wilde hebben in huis, tot en met de piepers, sondes en schepjes aan toe. We lazen alles over snowboarden, wisten alles over onderhoud, weersomstandigheden, het bouwen van (poeder)kickers en verdiepte ons ook steeds meer in de gevaren van sneeuw. We hadden ons zelfs ingeschreven voor een Oostenrijkse cursus. Tussendoor schreef Walter verslagen en artikelen voor Ultimate-Snowboarding en beantwoorde vragen op het forum.

Op vrijdag 11 maart keek Walter uit het raam van de slaapkamer en kleedde zich snel aan om naar de gondel naar boven te pakken. Dankzij de gezellige avond ervoor kwam de rest niet direct uit bed, maar Martijn en ik sleepte ons iets later ook uit bed en gingen naar de Knorren lift waar Walter pillows aan het rijden was. In zijn eentje reed hij een klein stukje langs de piste poeder en we haakten snel aan. Na een paar runs liepen de benen aardig vol en we besloten eens wat verder te gaan kijken.

Op de Schapenkop was een mooie wand wisten we, die wilde we wel even bekijken en dan konden we hem morgen gaan rijden. Het was er iets steiler en zonder bomen en iedereen had last van de benen, dus dat zou er na een nachtje nog steeds mooi bij liggen. Dan was het lawinegevaar ook iets gedaald was onze verwachting.

We namen de lift naar boven en zagen wat we hoopte, strakke poederveldjes met hier een daar een leuk boompje en kleine dropjes. Dat zou mooi worden morgen, bijna bovenaan de lift zagen we echter 2 mensen al over de helling naar beneden rijden! Dat zag er te gek uit en het spoedoverleg brak los. We hadden allemaal wel een pijntje in de voet, knie of elders en konden de rust wel gebruiken. Maar als die twee anderen de first tracks namen was een deel van de lol natuurlijk al weg. En het was ‘veilig’, want zij reden er ook. Na het uitstappen wilde ik nog even mijn schoenen strikken en dan zouden we tot het randje rijden om te kijken of het inderdaad veilig was. Walter had echter haast en wilde meteen door, anders zouden de andere 2 ons misschien nog een keer voor zijn.

We reden meteen naar de rand van de helling en remde aan het begin een keer stevig en het sneeuwdek voelde diep, maar stabiel aan. We reden iets verder en probeerde hetzelfde trucje bovenaan een steiler stuk nog eens en ook hier ging niks schuiven of bewegen. Het besluit was genomen en 1 voor 1 reden we de helling naar beneden en het leek wel of we in Japan waren. Iedere bocht was een spray tot over je oren.

Onderaan de helling lag een pad en hierover liepen we met zijn drieën snel naar de lift voor een tweede run. Inmiddels waren de pijntjes en loszittende schoenen vergeten en waren we stoked om nog zo’n run te maken. In de lift naar boven koos iedereen een lijn en zagen we de twee andere snowboarders ook nog een keer omlaag komen. De anderen zouden vanavond wel balen dat ze niet waren gaan snowboarden vandaag!

De tweede run heeft alles op zijn kop gezet. We reden weer naar het randje, netjes een paar meter van elkaar om het sneeuwdek niet te zwaar te belasten. Walter zou als eerste indroppen en stond bovenaan stil om te kijken hoe hij precies zou rijden. Toen hij startte begon het direct achter hem te schuiven en ondanks het geroep om naar rechts te snowboarden was het al te laat. Het kleine beetje sneeuw veranderde al snel in een grote lawine.

Het uur na die euforische afdaling werd een ramp. Walter had wel een lawinepieper om, maar omdat wij maar even kort gingen kijken en dus onvoorbereid waren hadden we geen piepers, sondes en scheppen bij. De twee andere snowboarders hadden ze wel, maar zij waren pas wat later bij ons en hun zoekactie heeft niet geholpen. Vanuit de lift heeft iemand anders de reddingsdienst onmiddellijk gebeld, maar ook zij waren te laat. Ik zat bovenaan de helling, aan het randje van de piste, sommige mensen stopte om te troosten, anderen om ons uit te schelden: “Hoe kunnen jullie nou zo stom zijn!”. Uiteindelijk werden we door de reddingsdienst meegenomen en werd het slechte nieuws definitief: Walter was meegenomen in de lawine en overleden.

Ieder jaar rond 11 maart twijfel ik of ik een stukje zal schrijven om snowboarders voor te houden dat het ook mis kan gaan. Het kan altijd misgaan. In een interview met Snowboarder magazine heb ik als voorbeeld gegeven het altijd 130 rijden op wegen waar je 120 mag. Als het goed gaat zegt er niemand iets van, als het mis gaat “was het te verwachten, want hij rijdt altijd zo hard”. Die vergelijking vond ik destijds passend, maar ik denk dat het achteraf niet helemaal correct is.

Op 11 maart wisten we dat het lawinegevaar hoog lag (4 op een schaal van 5). We kende de helling en wisten dat dit een steil stuk was waar dus een grotere kans op lawines is. We hadden niet het materiaal bij dat nodig was wanneer het mis zou gaan. Als je dit zo leest zal iedereen zeggen: “Niet doen!”. Maar bij het zien van de maagdelijke poedervelden die werden gereden door een ander hebben we al onze kennis uit laten schakelen en besloten om toch te gaan. Ook al wisten we dat een poederveld met tracks niet betekend dat het veilig is.

Opvakantie.nl introduceerde “de wet van Walter”, waarbij ze iedereen waarschuwde het bij twijfel niet te doen. Sta je ooit in twijfel bovenaan een helling, hou je aan deze wet. Wij hebben het niet gedaan.

Ga je zelf serieus offpiste zorg dan dat je de kennis en materialen hebt die je nodig hebt. Wij waren geen rookies, maar zelfs als we onze piepers, sondes en schepjes bij hadden gehad betwijfel ik of we voldoende kennis hadden om op tijd te helpen. Zorg dus dat je voldoende oefent en leer het niet alleen van papier. Goede training vind je bijvoorbeeld bij Wepowder (http://www.wepowderacademy.com/nl/) en Snow Safety Center (http://www.snowsafety.nl/).

Ga je op vakantie en twijfel je? Bij de liften hangen altijd vlaggen, lampen en informatie bordjes om het lawine gevaar aan te geven. Deze hangen er niet voor niets, dus maak er gebruik van, ook als je maar “een beetje” van de piste gaat.

Ik zeg niet dat je niet van poeder kan genieten, integendeel. Naast het feit dat ik niet wil dat Walter wordt vergeten, is het creëren van een beetje bewustwording de reden dat ik dit hier heb geplaatst. Denk goed na en enjoy the ride.

[img]http://www.ultimate-snowboarding.com/upload/dirs/mayrcrew/04/wolken.JPG[/img]

[Auteur]

Berichten